Dwudziesta Siódma Wołyńska Dywizja Piechoty AK,
najliczniejsza polska regularna jednostka partyzancka podczas II wojny światowej;
Dwudziesta Siódma Wołyńska Dywizja Piechoty AK
Encyklopedia PWN
kolejni dowódcy: pułkownik K. Bąbiński („Luboń”), podpułkownik J.W. Kiwerski („Oliwa”), major J. Szatkowski („Kowal”), podpułkownik T. Sztumberk-Rychter („Żegota”) i pułkownik J.S. Kotowicz („Twardy”); w IV 1944 osiągnęła ok. 7,3 tysiąca ludzi; walczyła na froncie pod Kowlem (III–IV 1944), współdziałała z regularnymi jednostkami sowieckimi; zagrożona zniszczeniem przebiła się na Polesie, w V 1944 część dywizji przedostała się na wschodnią stronę frontu (została rozbrojona, a jej żołnierze wcieleni do WP), pozostała część przeszła, prowadząc walki, na Lubelszczyznę (VI 1944) i wyzwoliła Kock i Lubartów (VII 1944); 25 VII 1944, wobec braku zgody władz sowieckich na jej dalszy udział w walkach, oraz odmowę dowództwa 27. Dywizji podporządkowania się PKWN, złożyła broń i została rozwiązana.
