Deir el-Medina

Deir el-Medina

[arab., ‘klasztor miasta’],

Dajr al-Madinat, Dayr al-Madīnat,

stanowisko archeol. w Górnym Egipcie, na l. brzegu Nilu, w pobliżu Luksoru, w Tebach Zachodnich;

część nekropoli tebańskiej (Teby); odkryto groby z XI dyn. (XXII–XX w. p.n.e.); większość zabytków pochodzi z czasów Nowego Państwa (XVI–XI w. p.n.e.), kiedy funkcjonowało tu osiedle górników, kamieniarzy i rzemieślników-artystów zatrudnionych przy budowie grobowców król. w pobliskiej Dolinie Królów; pozostałości osiedla stanowią cenne źródło wiadomości o życiu codziennym zwykłych mieszkańców staroż. Egiptu; obok świątynia z czasów ptolemejskich (III–I w. p.n.e.) poświęcona boginiom Maat i Hathor.

Anubis przed fetyszem Ozyrysa ożywia mumię, przynosząc jej serce, malowidło ścienne z grobowca w Deir el-Medina, ok. 1550 p.n.e.