Dakota Południowa, South Dakota 
,
stan w północnej części USA, na obszarze Wielkich Równin;
,
Dakota Południowa
Encyklopedia PWN
pow. 199,7 tys. km2, 810 tys. mieszk. (2008), w tym ok. 60 tys. Indian (gł. w rezerwatach); stol. Pierre, gł. m.: Sioux Falls, Rapid City. Powierzchnię stanowią Wielkie Równiny (wysokość do 2207 m w górach Black Hills); klimat umiarkowany ciepły, kontynent. suchy (opady roczne do 500 mm); naturalną szatą roślinną są prerie, w dużym stopniu zachowane w zachodniej części stanu (wykorzystywane gł. jako pastwiska). Podstawą gospodarki jest rolnictwo; ekstensywna hodowla bydła i uprawa pszenicy, nadto uprawa kukurydzy, owsa, jęczmienia, lnu, buraków cukrowych (na obszarach sztucznie nawadnianych); przeważają duże, zmechanizowane gospodarstwa; wydobycie złota (Black Hills), srebra, rud manganu, uranu i berylu, ropy naftowej, gazu ziemnego; na Missouri elektrownie wodne; przemysł spoż. (gł. mięsny, mleczarski), maszyn roln., elektrotechniczny, drzewny, metal., poligraficzny, ceramiczny; transkontynent. linia drogowa; rozwinięta turystyka; w południowo-zachodniej części Dakoty Południowej park narodowy.
Historia. Obszar penetrowany od 1743 przez Francuzów z Kanady, od poł. XVIII w. należał do fr. kolonii Luizjana; 1762 włączony do posiadłości hiszp., 1803 zakupiony przez USA; po 1830 napływ Indian wysiedlanych z terenów na wschód od rz. Missisipi; po 1858 początek białego osadnictwa; 1861 utworzono terytorium Dakota, obejmujące obie Dakoty, część Montany i Wyoming; po odkryciu 1874 złota w Black Hills gwałtowny napływ osadników na tereny zagwarantowane Siuksom doprowadził do wojny z nimi (1876 klęska gen. G. Custera nad rz. Little Bighorn); po jej zakończeniu gwałtowny rozwój osadnictwa 1878–85; 1889 terytorium Dakoty podzielono na Dakotę Północną i Dakotę Południową, które przyjęto do Unii jako stany; 1890 masakra Indian w Wounded Knee — ostatecznie zakończyła ich opór.
