Dakota Północna, North Dakota 
,
stan w północnej części USA, na obszarze Wielkich Równin, przy granicy z Kanadą;
,
Dakota Północna
Encyklopedia PWN
183,1 tys. km2; 642 tys. mieszk. (2008), w tym 24 tys. Indian; stol. Bismarck, największe m. Fargo. Powierzchnię stanowią Wielkie Równiny (wysokość do 1057 m); klimat umiarkowany ciepły, kontynent. suchy (opady roczne do 500 mm); naturalną szatą roślinną są prerie, obecnie w większości zajęte pod uprawy. Podstawą gospodarki jest rolnictwo (gł. ekstensywne); silna erozja gleb; uprawa pszenicy, ryżu, jęczmienia, lnu, ziemniaków, słonecznika, buraków cukrowych; hodowla bydła; przeważają duże, zmechanizowane gospodarstwa; wydobycie ropy naftowej, gazu ziemnego, węgla brunatnego; na Missouri 2 duże zbiorniki retencyjne; przemysł gł. spoż. (młynarski, mięsny, cukrowniczy), maszyn roln., szklarski; transkontynent. szlaki komunik. (drogowy, kol.).
Historia. Obszar penetrowany przez Francuzów z Kanady od 1738, od 1. poł. XVIII w. należał do fr. kolonii Luizjana; 1762 włączony do posiadłości hiszp.; 1803 część południowo-zachodnią zakupiły USA, część północno-wschodnia włączona do nich 1818 na mocy konwencji amer.-bryt. po wojnie 1812; 1861 utworzono terytorium Dakota, obejmujące obie Dakoty, część Montany i Wyoming; w latach 70.–80. gwałtowny napływ osadników w związku z budową linii kol. Northern Pacific Railroad i Great Northern Railroad; 1889 terytorium Dakoty podzielono na Dakotę Północną i Dakotę Południową, które przyjęto do Unii jako stany.
