Dajakowie,
zbiorcza nazwa rdzennych ludów wyspy Borneo;
Dajakowie
Encyklopedia PWN
składają się z ok. 400 grup plemiennych, m.in.: Ibanów (zw. D. morskimi), Klementanów, Ngadżu, Kajanów, Kedajanów, Kenjah, Murutów, Punanów; ok. 6 mln (koniec XX w.); języki z grupy indonez.; od XIII w. wypierani w głąb wyspy przez Malajów, a od XV w. także przez Chińczyków; część Dajaków wyznaje animizm, część chrześcijaństwo (w protest. formach), część islam; większość żyje w izolacji i są słabo poznani; gł. źródło utrzymania: prymitywne rolnictwo żarowe (uprawa ryżu), rybołówstwo, myślistwo, zbieractwo; wioski stanowią społeczność lokalną kierowaną przez wodza, rytualną (ceremonie wypełniane przez wodza lub lub szamana) oraz wojsk.; mieszkają w domach na palach — długich oraz jedno- lub kilkurodzinnych; w przeszłości Dajakowie prowadzili wojny międzyplemienne i byli łowcami głów.
