Belgia. Muzyka

Belgia. Muzyka.

Obecne terytorium Belgii było terenem różnorakich wpływów kulturowych i muzycy tamtejsi byli anektowani przez obce środowiska; z terenu Belgii pochodzili reprezentanci szkoły flamandzkiej; w XVII w. tworzyli Ch. Luython, H. Dumont, w XVIII — J.B. Loeillet, J.H. Fiocco; w XVIII i XIX w. we Francji działali belgijscy kompozytorzy: F. Gossec, A. Grétry, C. Franck; po uzyskaniu przez kraj niepodległości powstały 1830–40 konserwatoria w Brukseli, Liège i Gandawie; wykładali w nich m.in. muzykolodzy — F.J. Fétis, F.A. Gevaert, pianiści — L. Brassin, w tym Polacy — J. Zarębski, J. Wieniawski, w XX w. — S. Askenase; skrzypkowie — Ch. Bériot, H. Vieuxtemps, Polak H. Wieniawski, E. Ysaÿe, C. Thompson — przedstawiciele belgijskiej szkoły skrzypcowej; rozgłos zyskali też wiolonczeliści A. i J. Servais, J. Gerardy; nar. kierunek w muzyce flamandzkiej zapoczątkował P. Benoit, założyciel 1898 konserwatorium w Antwerpii; inni przedstawiciele: E. Tinel, J. Blockx, P. Gilson, F. Alpaerts; nar. szkołę waloń. reprezentują: S.A. Abraham, G. Lekeu, E.J. Jongen, J. Absil, A. Dupuis, F. Rasse; na okres powojenny przypada twórczość należącego do awangardy eur. H. Poussera, a także K. Goyvaertsa, Ph. Boesmansa i P. Bartholomée.