Barbados. Historia
 
Encyklopedia PWN
Barbados. Historia.
Pierwsi mieszkańcy wyspy, Arawakowie, opuścili ją nękani napadami Karaibów. Barbados, odkryty na początku XVI w., prawdopodobnie przez żeglarzy portugalskich, do początku XVII w. nie był zamieszkany. Kolonizację rozpoczęli 1627 Anglicy; 1651 rojaliści po straceniu Karola I ogłosili tu Deklarację o niepodległości Barbadosu. Ostatecznie 1652 Barbados otrzymał status kolonii brytyjskiej, zachowując jednak od tego czasu autonomię i wybieralny parlament. Uprawa trzciny cukrowej przyniosła ogromne dochody i dzięki nim wyspa stała się jedną z najbogatszych kolonii w XVIII w. Likwidacja niewolnictwa i trudności ze zbytem cukru spowodowały w XIX w. ograniczenie jego produkcji i spadek pozycji plantatorów. W konsekwencji wielkiego światowego kryzysu gospodarczego z lat 30. XX w., 1937–38 doszło do zaburzeń i strajków. 1958–62 Barbados był członkiem Federacji Indii Zachodnich, a po jej rozpadzie i po załamaniu się rozmów dotyczących powołania kolejnej federacji, 30 XI 1966 otrzymał niepodległość w ramach brytyjskiej Wspólnoty Narodów i przystąpił do ONZ. Zwolennik integracji wysp karaibskich. Jedno z najbardziej stabilnych państw regionu, rządzone przemiennie przez dwie rywalizujące ze sobą umiarkowane partie polityczne: Partię Pracy Barbadosu (BLP) i Demokratyczną Partię Pracy (DLP); rządy DLP: do 1976 (premierem E.W. Barrow), 1986–94 (Barrow, 1987–94 L.E. Sandiford) i od 2008 (premier D. Thompson, od 2010 F. Stuart), natomiast BLP — 1976–86 i 1994–2008 (gdy szefem rządu był S.O. Arthur).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia