Bai Xianyong, pseud. Bai Li, Xiao Lei, ur. 1937, Guilin,
pisarz chiński;
Bai Xianyong
Encyklopedia PWN
syn generała wojsk Kuomintangu; 1948 przeniósł się wraz z rodzicami do Hongkongu, 1952 — na Tajwan; studiował, a następnie prowadził wykłady w USA; 1958–63 związany z grupą literatów skupionych wokół tajwańskiego czasopisma „Xiandai wenxue” [‘literatura współczesna’]; debiutował opowiadaniem Jin da nainai [‘pani Jin’] (1958); we wczesnej twórczości prozatorskej B.X. dominuje uczucie nostalgii i tymczasowości, późniejsze utwory są poświęcone problemom emigrantów chiń. w USA (opowiadania Niuyue ke ‘nowojorczycy’, Zhijiage zhi si ‘śmierć w Chicago’), miłości homoseksualnej; tematem utworów o wyraźnych akcentach autobiogr. są stosunki między ojcem a synem; B.X. wywarł znaczny wpływ na powojenną prozę tajwańską; pod wpływem zachodniego modernizmu rozwinął nowoczesne techniki narracyjne; m.in. zbiory prozy narracyjnej Taibei ren [‘mieszkańcy Taipei’] (1971) oraz opowiadań Zhexian ji [‘zapiski nieśmiertelnego’] (1967), Jimo de shiqi sui [‘samotność siedemnastolatka’] (1977), Nie zi [‘bękart’] (1983).
