Początki teatru Armenii sięgają I tysiącl. p.n.e. Podstawą narodzin teatru zaw. była misteryjna tragedia oraz lud. komedia. W 69 r. p.n.e. zbudowano pierwszy teatr. W IV w. n.e. przedstawienia organizowano na dworze Arszaka II, w amfiteatrach budowanych jak w staroż. Grecji. W XVII–XIX w. teatr rozwijał się w koloniach ludności armeńskiej we Lwowie, Moskwie, Wenecji, Wiedniu, Madrasie, Kalkucie. W 1840–66 w Stambule działał zaw. teatr Aramian Tatron występujący gościnnie w Erywaniu, Tyflisie, Tebrizie. W końcu XIX w. tworzyli dramatopisarze: A. Paronian, A. Szirwanzade, L. Szant, W. Papazjan, S. Tarajan, E. Ter-Grigorian, Nar-Dos, L. i M. Manwelianowie. W latach 70. w Armenii zaczęli występować przybyli ze Stambułu aktorzy: P. Adamian, Siranujsz, Hasmik, A. Hraczia, M. Maniakian. Duże sukcesy artyst. odnosił tragik Adamian, a także G. Czymyszkian, M. Amrikian, G. Ter-Dawtian, Wartuhi. Największym uznaniem cieszyły się występy Siranujsz i O. Abeliana; pracę artyst. rozpoczęło nowe pokolenie aktorów i reż.: G. Petrosjan, O. Sewumian, O. Majsurian, A. Armenian, O. Zarifian, I. Alichanian, O. Adamian, A. Woskanian, W. Papazjan. W 1922 w Erywaniu rozpoczął występy Teatr im. Sundukiana; współpracowali z nim reż.: L. Kalantar, A. Burdżalian, A. Gulakian, W. Adżemian oraz aktorzy: R. Nersesjan, W. Wagharszian, A. Awetisjan. W latach 20. i 30. powstały nowe teatry w wielu miastach, m.in. w Baku. Teatr ormiański charakteryzuje romant. wzniosłość; jego aktorzy prezentują duży sceniczny temperament, wyrazisty gest, różnorodność intonacji. W 1960–80 pojawiło się nowe pokolenie dramatopisarzy (G. Harutiunian, A. Papajan, Z. Darian, G. Sarkisjan), reżyserów (H. Ghaplanian, G. Mykyrtczian, O. Awetisjan), aktorów (S. Sarkisjan, Ch. Abrahamian, M. Mykyrtczian, M. Ojmonian).