Afrodyta, Aphrodítē,
mit. gr. bogini pożądania i przyjemności seksualnej;
Afrodyta
Encyklopedia PWN
utożsamiana z rzymską Wenus; pewne cechy Afrodyty wskazują na jej wschodnie pochodzenie (Asztarte); Afrodyta roztacza opiekę nad kochankami (Jazon i Medea) i ucieleśnia zmysłowe piękno, któremu każdy musi ulec (Hipolit, Pazyfae); wg jednej z wersji miała powstać z piany morskiej (gr. aphrós) zroszonej krwią okaleczonego boga nieba, Uranosa (Afrodyta Urania), wg innej, była córką Zeusa i Dione, boginią miłości zmysłowej, powszechnie spotykanej (Afrodyta Pandemia); obok żeńskiego pojawia się też aspekt męski Afrodyty (kult brodatej Afrodyty i męskiego Afroditosa); atrybuty Afrodyty: przepaska i zwierciadło, róża i mirt, gołąb i wróbel, łabędź, zając i kozioł; czczona głównie na Cyprze (sanktuaria w Pafos i Amathus), w Azji Mniejszej, Atenach (tzw. świątynia Afrodyty i Erosa w ogrodach), południowej Italii i na Sycylii. Najsłynniejsze przedstawienia Afrodyty w sztuce greckiej to: Afrodyta z Knidos Praksytelesa z IV w., Afrodyta Medycejska, Afrodyta Kapitolińska oraz Afrodyta z Melos (Wenus z Milo); w sztuce nowożytnej temat podejmowany m.in. przez S. Botticellego, Tycjana, Tintoretta.
