Nowa Fundlandia
 
Encyklopedia PWN
Nowa Fundlandia, ang. Newfoundland, fr. Terre-Neuve,
wyspa na Oceanie Atlantyckim, u wsch. wybrzeży Kanady, przy wejściu do Zat. Świętego Wawrzyńca, część prow. Nowa Fundlandia i Labrador;
pow. 112,1 tys. km2; gł. m. Saint John’s (stol. prowincji); część wsch. nizinna, środk. — wyżynna, na zachodzie pasmo górskie Long Range (Lewis Hill, 814 m), należące do systemu Appalachów, z obszarami krasowymi zbud. z wapieni i gipsów; wśród zjawisk krasowych m.in. krasowe igły (wysokość do 20 m), jaskinie; klimat umiark. chłodny, mor.; liczne jeziora polodowcowe i zabagnienia; tajga z dominacją jodły balsamicznej, świerka czarnego i brzozy; parki nar.: Gros Morne (fiordy i wodospady zach. stoków Long Range) i Terra Nova (część wsch. wybrzeża); eksploatacja lasów i przetwórstwo drewna; wydobycie fluorytu i koncentratów polimetalicznych.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia