Przekazanie 24 VII 1949 Centralnej Radiostacji w Raszynie o mocy 200 kW (maszt antenowy 335 m) umożliwiło uruchomienie po raz pierwszy w Polsce 2 programów ogólnopol. — Programu I i Programu II. W 1950 zaczęto stosować taśmę magnetofonową do rejestrowania i odtwarzania audycji (wcześniej emitowanych na żywo lub z płyt gramofonowych); na falach ultrakrótkich (UKF), po próbach 1953, nadawano od 1958 Program III, od 1976 Program IV. Pierwszą audycję stereofoniczną nadano z Warszawy 14 VIII 1961, od 1967 wydłużano czas nadawania stereofonicznego. W 1966 wprowadzono ogólnopol. program nocny, 1973 całodobowy. W 1974 oddano do użytku Centrum Radionadawcze w Konstantynowie k. Gąbina, o mocy 2000 kW, z najwyższym na świecie masztem o wys. 646 m (działał do VIII 1991, jego funkcję przejęła czasowo zmodyfikowana radiostacja w Raszynie). W 1980 było czynnych 17 rozgłośni radiowych: centrala w Warszawie nadająca 4 programy (I na falach długich, II na falach długich, średnich i ultrakrótkich oraz III i IV na falach ultrakrótkich) i 16 regionalnych (1945 — Kraków, Warszawa, Katowice, Bydgoszcz, Poznań, Gdańsk, Łódź, Szczecin; 1946 — Wrocław; 1951 — Rzeszów; 1952 — Opole, Lublin, Białystok, Olsztyn, Kielce; 1953 — Koszalin, Zielona Góra), nadających program lokalny na falach ultrakrótkich. W 1957 zainaugurowała działalność Radiostacja Harcerska (od 1960 p.n. Rozgłośnia Harcerska).
Od 1944 wszystkie teksty audycji znajdowały się pod kontrolą państw. cenzury. Program informacyjno-polit., początkowo o zabarwieniu polemicznym (temat wojny, powstania warszawskiego, eksterminacyjnej polityki okupanta; gł. cykl publicystyczny
Głosy życia, dotyczący powrotu Polski na Ziemie Zachodnie i Północne), od utworzenia zdominowanego przez komunistów Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej (28 VI 1945) nabierał charakteru zdecydowanie propagandowego (cykle
Z dziejów barbarzyństwa niemieckiego w Polsce,
Jedziemy na Zachód,
Z życia narodów słowiańskich; poświęcona problemom wewn. kraju
Trybuna radiowa, oparta na listach słuchaczy; później
Fala 49); przeprowadzano kampanie propagandowo-agitacyjne, np. przed referendum (VI 1946) i wyborami (I 1947); od 1949 nadawano relacje z procesów polit.; skasowano transmisje nabożeństw (przywrócone 1980). Wypełnianiem „białych plam”, luk informacyjnych oraz prostowaniem fałszerstw w programie Polskiego Radia zajęły się sekcje pol. rozgłośni zachodnich — BBC, Głosu Ameryki, a zwłaszcza
Wolnej Europy; w kraju były one zagłuszane i stanowiły przedmiot gwałtownych kampanii, zwalczających „wrogą propagandę”. Przełomowe wydarzenia w kraju odbijały się na sytuacji radia (ożywienie polit., społ. i kult. 1956–60, koncepcja tzw. propagandy sukcesu w latach 70.); przeciw polityce władzy po 13 XII 1981 zaprotestowało wielu publicystów, twórców, aktorów, którzy odmówili współpracy z radiem; po weryfikacji polit. zwolniono wielu pracowników; od IV 1982 emitowano okresowo w Warszawie i in. miastach cykl niezależnych audycji (
Radio „Solidarność”), także na fonii telewizji (współorganizatorzy Z. i Z. Romaszewscy). Eksperymenty i poszukiwania nowatorskich rozwiązań owocowały w dziedzinie reportażu, audycji dokumentalnych, słuchowisk. Do programu polit.-informacyjnego wprowadzono audycje typu magazynowego:
Muzyka i aktualności (od 1950),
Warszawska fala (od 1952),
Z kraju i ze świata (od 1955); bloki —
Lato z radiem (od 1971),
Sygnały dnia (od 1973),
Cztery pory roku (od 1978),
Zapraszamy do Trójki (od 1976). Trwałym dorobkiem Pol. Radia o zasięgu krajowym i zagr. są programy oświat. i kult.; szczególną rolę (w sytuacji braku nauczycieli, książek, pomocy nauk.) odegrał Radiowy Uniw. Lud. (od 1946/47), przekształcony IX 1948 we Wszechnicę Radiową; X 1948 wprowadzono pierwsze na świecie audycje dla przedszkoli (kier. H. Hermlin), od 1949 audycje umuzykalniające (M. Wieman); 23 I 1974 zainaugurowano nauczycielski Uniw. Radiowo-Telewizyjny NURT. Czytano powieści radiowe: P. Gojawiczyńskiej
Stolica, H. Boguszewskiej
Żelazna kurtyna, A. Kowalskiej
Uliczka klasztorna. Nadawane są mówione powieści radiowe
Matysiakowie (od 1956; autorstwa Dż. Połtorzyckiej, J. Janickiego, S. Stampfla, W. Żesławskiego) i
W Jezioranach (od 1960; autorstwa Z. Posmysz, W. Milczarka, A. Mularczyka). W 1947 powstał Teatr Polskiego Radia, w którym sukcesy artyst. odnieśli m.in. reżyserzy: Z. Kopalko, J. Owidzki, Z. Nardelli, E. Płaczek. W 1949 radiowy teatrzyk Eterek J. Przybory i J. Wasowskiego debiutował cokwartalną powieścią
Ciąg dalszy nastąpi, która poprzedziła telew.
Kabaret Starszych Panów. Dział muz. organizowali S. Szpinalski, Z. Turski, T. Dąbrowski, w Warszawie Jasiński, przy współpracy W. Lutosławskiego i W. Szpilmana. Stabilizację pozycji muzyki w Pol. Radiu umożliwiło uruchomienie Programu III. Największe osiągnięcia wniosły Wielka Orkiestra Symfoniczna Polskiego Radia w Katowicach (zał. 1945 przez W. Rowickiego), Orkiestra i Chór Polskiego Radia w Krakowie (zał. 1947), orkiestra Rozgłośni Bydgoskiej (1945–55, dyr. A. Rezler), Orkiestra Rozgłośni Warszawskiej (zał. 1945, dyr. do 1976 S. Rachoń). Szczególną rolę odegrało radio w upowszechnianiu muzyki kameralnej, chóralnej, lud. (z całego świata); dysponuje wybitnymi nagraniami muzyki poważnej i rozrywkowej. Oprócz programów prowadzonych przez muzykologów, popularność zdobyły audycje (pogadanki, felietony) Jasińskiego, J. Waldorffa, K. Stromengera, J. Webera. Najdłużej nadawaną audycją muz. była
Rewia piosenek L. Kydryńskiego (1955–81; z Krakowa i Warszawy); 9 XI 1957 powstało Studio Eksperymentalne Polskiego Radia (dla kompozytorów radia, telewizji i filmu; kier. J. Patkowski), jedna z nielicznych na świecie pracownia dźwięku i muzyki elektronicznej; 1963 — Radiowe Studio Piosenki, 1965–73 działało Młodzieżowe Studio „Rytm” (A. Korzyńskiego), najpopularniejszy radiowy blok muz. w Programie I. Program III był inicjatorem (1962) Ogólnopol. Festiwalu Pol. Piosenki w Opolu. W stałym repretuarze znajdowały się: audycje rozrywkowe, np.
Bawmy się razem (od 1952), o charakterze masowym, przekształcona (1955) w
Zgaduj zgadulę (prowadzoną przez W. Przybylskiego i A. Rokitę), czy
Podwieczorek przy mikrofonie (od 1958; prowadzony m.in. przez Z. Wiktorczyka); kabarety: J. Fedorowicza (
60 minut na godzinę w III Programie), S. Friedmanna, J. Janczarskiego, J. Pietrzaka, W. Wolskiego, M. Zembatego. Dużą popularność zdobył też blok audycji sport., obejmujący zarówno informacje, jak i transmisje przeprowadzane na żywo (do klasyki radiowej należą reportaże B. Tomaszewskiego).
Od 1944 pol. radio nadaje programy dla zagranicy w językach obcych i pol. (1955–57 Kraj, następnie Radio Polonia, od 1989 Polskie Radio Warszawa — Program dla zagranicy); bezpośrenio emitowano w językach ang., niem., czeskim, esperanto; w języku ros. przesyłano do Moskwy taśmy; na pocz. lat 90. wprowadzono audycje w języku białoruskim, litew., ukr. (każda trwa 1,5 godz.; są prowadzone przez dziennikarzy z Litwy i Ukrainy); najdłużej są emitowane audycje w języku ang. i niem.; 1990 rozpoczęto nadawanie specjalnych audycji dla Polaków na Wschodzie. Rozgłośnie regionalne nadają programy mniejszości nar. zamieszkałych w Polsce: ukr. (od lat 60.) — w Białymstoku, Koszalinie, Olsztynie, Rzeszowie, Szczecinie; białoruskiej i litew. (od lat 90.) — w Białymstoku; niem. (od 1990) — w Opolu i Katowicach.