Okres II wojny światowej i okupacji przyniósł ogromne zniszczenia w zakresie architektury zabytkowej, zbiorów muzealnych, kolekcji prywatnych i dorobku współczesnych artystów. Wprowadzona przez powojenne władze Polski reforma rolna stopniowo doprowadziła do unicestwienia lub degradacji wiejskiej architektury rezydencjonalnej, stanowiącej dotąd istotny element kultury i pejzażu architektonicznego kraju. Aż do lat 80. niemal wyłącznym mecenasem i inwestorem było państwo, co uzależniało twórczość artystyczną (zwłaszcza architektoniczną) od jego aktualnej polityki, celów propagandowych i możliwości ekonomicznych. W okresie powojennym główny wysiłek architektoniczny został skierowany na odbudowę największych miast oraz budowę nowych kombinatów przemysłowych (Nowa Huta, Nowe Tychy) i standardowych osiedli mieszkaniowych; narzucony 1949–56 z przyczyn politycznych styl „socjalistyczny w treści i narodowy w formie” (
realizm socjalistyczny) nadał kształt monumentalnym kompleksom miejskim (Marszałkowska Dzielnica Mieszkaniowa — projekt zbiorowy, podarowany przez ZSRR Pałac Kultury i Nauki w Warszawie — L.W. Rudniew); w skromniejszej formie wznoszonych w większości miast (centra z siedzibą władz partii komunistycznej). Jednocześnie podjęto na wielką skalę odbudowę i rekonstrukcję zespołów zabytkowych, przede wszystkim Starego Miasta w Warszawie (uwieńczoną w latach 70. rekonstrukcją Zamku Królewskiego), które stało się modelem dla wielu miejskich „starówek” (Gdańsk, Poznań). Programowo dawano w nich miejsce rzeźbie architektonicznej i dekoracjom ściennym, wykonywanym w różnych technikach. Od 1955 podejmowano próby nawiązania do współczesnych kierunków architektury światowej (Stadion Dziesięciolecia w Warszawie — J. Hryniewiecki, M. Leykam, tzw. Ściana Wschodnia pl. Defilad w Warszawie — Z. Karpiński, osiedle J. Słowackiego w Lublinie — Z. i O. Hansenowie). Późniejszą architekturę przez kilka dziesięcioleci cechowało dążenie do rozwiązań skrajnie oszczędnościowych i utylitarnych (prefabrykacja, tzw. wielka płyta produkowana w „fabrykach domów”), co doprowadziło do typizacji niskostandardowego budownictwa mieszkaniowego, zarówno osiedli wielkomiejskich, jak zabudowy małomiasteczkowej i wiejskiej, i trwale odcisnęło się na krajobrazie architektonicznym Polski. Na tym tle wyróżniają się nieliczne realizacje o indywidualnym obliczu (Supersam w Warszawie — J. Hryniewiecki, M. i E. Krasińscy; Hala Sportowo-Widowiskowa w Katowicach, tzw. Spodek — M. Gintowt, M. Krasiński, Stadion Warszawianki w Warszawie — Z. Ihnatowicz, J. Sołtan, L. Tomaszewski). Specyficznym zjawiskiem była bezprecedensowa liczba wznoszonych od lat 70. kościołów, czasem o wielkiej skali, których zróżnicowane, zwykle ekspresyjne, często pretensjonalne, kształty górują nad zunifikowaną zabudową „blokowisk” (kościoły: na Szydłówku w Kielcach — W. Pieńkowski; na Krzykach we Wrocławiu — T. Zipser; na Ursynowie w Warszawie — M. Budzyński). Rangę indywidualnej twórczości architektonicznej przywrócił wolny rynek architektoniczny i prywatne inwestycje lat 90.; nowo wznoszone banki, hotele, centra biurowe i handlowe oraz podmiejskie rezydencje, będące świadectwem nowej ekonomii, prezentują całą gamę postmodernistycznych stylizacji, nie wyrastających jednak ponad powierzchowne naśladownictwo nowych mód architektonicznych.
W malarstwie lat bezpośrednio powojennych odtworzenia zniszczonych przez okupację instytucji artystycznych dokonali głównie artyści związani z nurtem kolorystycznym, którzy zachowali potem długo dominującą pozycję w szkolnictwie artystycznym; kontynuację tradycji awangardowej, podjętą przez nowe pokolenie, przerwał forsowany 1949–54 przez państwo program realizmu socjalistycznego, którego pełną manifestacją były kolejne Ogólnopolskie Wystawy Plastyki. Dla ożywającej wraz z polityczną odwilżą działalności ugrupowań niezależnych przełomowym wydarzeniem była 1955 wystawa potocznie określana jako
Arsenał. Na przełomie lat 50. i 60. nastąpił powszechny zwrot ku będącemu synonimem nowoczesności abstrakcjonizmowi, zwłaszcza typu informel (T. Kantor, A. Kobzdej), a także do aluzyjnego malarstwa bezprzedmiotowego (M. Jarema, J. Lebenstein, J. Tchórzewski) oraz abstrakcji wywodzącej się z tradycji kolorystycznej (P. Potworowski, T. Dominik). Reakcją na te zjawiska była w połowie lat 60. tzw. nowa figuracja z tendencją do ekspresyjnej deformacji (grupa Wprost). Zarówno różne odmiany sztuki abstrakcyjnej, jak i nowej figuracji, okazały wielką żywotność i są kontynuowane do chwili obecnej. Lata 70. przyniosły zacieranie się tradycyjnych podziałów gatunkowych (np. między rzeźbą i malarstwem) i pojawienie się całkowicie nowych form wypowiedzi artystycznej (happening, environement, performance, akcje, instalacje, do których później dołączyły nowe techniki — wideo, komputerowa — i działania multimedialne). Liberalna polityka kulturalna władz sprzyjała licznym imprezom artystycznym (festiwale, sympozja, plenery); jednocześnie ożywiła się działalność częściowo niezależnych galerii autorskich, popierających najczęściej tendencje konceptualistyczne (Galeria Foksal w Warszawie, Akumulatory w Poznaniu) lub różne formy kontrkultury (Galeria Repassage w Warszawie). Podjęty w latach 80. po wprowadzeniu stanu wojennego społeczny bojkot oficjalnych instytucji zrodził specyficzne zjawisko organizowanych pod patronatem Kościoła (działalność kościoła przy ul. Żytniej w Warszawie) wystaw i wydarzeń artystycznych, czasem o znacznym zasięgu i dużej publiczności, które angażowały większość wybitnych artystów, o bardzo różnych nieraz orientacjach twórczych. Na tle podlegającej częstym fluktuacjom, obfitej i bardzo zróżnicowanej działalności artystycznej rysują się indywidualności artystów konsekwentnie realizujących własną koncepcję twórczości jak: T. Brzozowski, J. Nowosielski, S. Gierowski, J. Sempoliński; międzynarodową pozycję zdobyli: T. Kantor i jego teatr Cricot 2, konceptualista R. Opałka, rzeźbiarki A. Szapocznikow i M. Abakanowicz.
Zjawiskiem typowym dla PRL była wielka liczba wznoszonych pomników o bardzo różnym wyrazie stylowym i poziomie artystycznym — od konwencji figuralno-symbolicznej (M. Konieczny) przez ekspresyjne, aluzyjne formy (G. Zemła) po związane z krajobrazem układy przestrzenne (pomnik ofiar obozu w Treblince — F. Duszenko, A. Haupt, F. Strynkiewicz, pomnik ofiar obozu w Oświęcimiu — J. Jarnuszkiewicz, O. Hansen). Twórczość rzeźbiarska cechuje zróżnicowanie wynikające z tradycji warsztatowych (np. rzeźba w drewnie wychowanków zakopiańskiego Państwowego Liceum Technik Plastycznych pod dyrekcją A. Kenara), stosowanych materiałów i technik (rzeźba w metalu — J. Jarnuszkiewicz, M. Więcek), odrzucenia konwencji technologicznych na rzecz asamblażu przypadkowych przedmiotów (W. Hasior). Także i w tej dziedzinie obserwuje się zacieranie granic gatunkowych, charakterystyczne zwłaszcza dla poszukiwań konceptualnych (J. Berdyszak, G. Kowalski), działań parateatralnych (J. Kalina, J. Bereś), czy instalacji (M. Bałka).
W grafice, obok kultywującej tradycje grafiki warsztatowej (J. Gaj, J. Gielniak, J. Panek) oraz szczególnie popularnej od lat 70., bliskiej efektom malarskim, serigrafii, na czoło wysunęła się sztuka plakatu (tzw. polska szkoła plakatu — H. Tomaszewski, J. Lenica, J. Mroszczak, R. Cieślewicz, F. Starowieyski, W. Świerzy).
Nadal żywa i ceniona tradycja polskiego rękodzieła artystycznego (tkanina — W. Sadley; szkło — H.A. Tomaszewski, Z. Horbowy; mające wielu wybitnych przedstawicieli ceramika i metaloplastyka) ściera się z potrzebami wzornictwa przemysłowego; zacierają się granice między dziedzinami twórczości, czego najlepszym przykładem jest wychodząca od tkaniny, realizowana w różnych materiałach i technikach przestrzenna sztuka M. Abakanowicz — jedno z największych osiągnięć polskiej sztuki powojennej.
W latach 90. ciągłe poszukiwanie nowości i ustawiczne ich standaryzowanie, postępująca uniformizacja języka artystycznego, coraz częstsze sięganie do nowych mediów i środków technicznych towarzyszyło dążeniu do włączenia sztuki polskiej w obieg wielkich międzynarodowych ekspozycji i rynku sztuki; nowe, tzw. krytyczne postawy lat 90. charakteryzuje odrzucenie tradycji sztuki nowoczesnej z jej autonomią i estetyzmem, sprzeciw wobec konsumeryzmu i socjotechnik reklamy (Z. Libera), odwoływanie się do pokładów historii i pamięci (M. Bałka) oraz do głęboko odczuwanej natury (L. Tarasewicz), posługiwanie się językiem kultury masowej i popularnych przekazów wizualnych (grupa Ładnie), inspiracja współczesnymi ideami społeczno-politycznymi (feminizm, problematyka ciała, płci oraz kulturowych i seksualnych odmienności), skłonność do posunięć kontrowersyjnych i prowokacyjnych (K. Kozyra), przekraczających wyobrażeniowe konwencje, a nawet granice społecznej akceptacji, objawiające czasem głęboki brak porozumienia między sztuką współczesną a jej odbiorcami. Najistotniejszy wydaje się postępujący proces zacierania się granic między dziedzinami twórczości, głębokie zmiany technologii i morfologii dzieł, intensywne korzystanie z nowych mediów (wideo, kamera cyfrowa, komputer), co powoduje zastępowanie dawnych terminów gatunkowych (malarstwo, rzeźba i inne) szerokim pojęciem „sztuki wizualne”.
Jerzy Z. Łoziński, Maria Poprzęcka