regencji styl,
szt. plast. styl w sztuce francuskiej ok. 1710–ok. 1730 oraz w sztuce angielskiej 1800–30;
regencji styl
Encyklopedia PWN
we Francji związany z okresem regencji Filipa Orleańskiego; występował głównie w rzemiośle artystycznym i dekoracji wnętrz; stanowił ogniwo między stylem Ludwika XIV i stylem Ludwika XV; od stylu Ludwika XIV odróżniały go lżejsze proporcje i większa swoboda, od stylu Ludwika XV przestrzeganie zasady symetrii i większa dyscyplina ornamentu; charakterystyczne motywy ornamentalne to muszle, kwiaty, romboidalna kratka z różyczkami, motywy tzw. wstęgowo-cęgowe, atrybuty pastoralne i miłosne, smoki i chimery, chinoiserie i singerie; czołowymi przedstawicielami stylu regencji byli architekci i dekoratorzy: R. de Cotte, J.A. Gabriel, G. Boffrand, G.M. Oppenordt, G. Audran, P. Lepautre i ebenista Ch. Cressent; oddziałał na sztukę w południowych Niemczech, Czechach i w Polsce (zwłaszcza ok. 1730–1760).
W Anglii związany z czasami regencji późniejszego Jerzego IV; w architekturze tego okresu występował jednocześnie nurt klasycystyczny (silne tendencje do naśladowania sztuki greckiej i rzymskiej), neogotycki i orientalny; meblarstwo i dekoracje wnętrz miały charakter eklektyczny, łączyły elementy tradycji angielskiej z zapożyczeniami wschodnimi.
