wędrówki ludów
 
Encyklopedia PWN
wędrówki ludów,
masowe migracje ludności, obejmujące całą społeczność (lub dużą część) plemienia, ludu lub narodu.
Występowały od najwcześniejszego okresu istnienia społeczeństw ludzkich (paleolit), w starożytności (m.in. wędrówki tzw. Ludów Morza XV–XIII w. p.n.e., Celtów VII–IV w.), średniowieczu (m.in. wędrówki Normanów VII–XI w.), w czasach nowszych (w Afryce XIX w.); przyczyną wędrówek ludów były m.in. trudności z wyżywieniem wskutek wzrostu liczby ludności, zmian klimatu, gleby. W historiografii eur. nazwą wędrówki ludów określa się gł. migracje tzw. barbarzyńców na przeł. starożytności i średniowiecza (IV–VII w.), czyli tzw. wielkie wędrówki ludów; ich gł. przyczyną był rozkład wspólnoty rodowej wśród Germanów i Słowian, bezpośrednim bodźcem — przybycie do Europy w IV–V w. ludów tur. (Hunowie, Awarowie, Protobułgarzy); po rozbiciu przez Hunów nadczarnomor. państwa Gotów, plemiona germańskie (Wizygoci, Ostrogoci, Wandalowie, Frankowie, Longobardowie) wtargnęły na terytorium osłabionego cesarstwa rzymskiego, gdzie zakładały V–VI w. samodzielne państwa; VI–VII w. ekspansja ludów słow. na Płw. Bałkański doprowadziła do trwałego zasiedlenia go przez Słowian. Wielkie wędrówki ludów spowodowały upadek cesarstwa rzymskiego na Zachodzie; przejmowanie i adaptacja cywilizacyjnych i kult. zdobyczy antyku przyspieszały tworzenie się nowych stosunków polit. i społ.-ekonomiczne. (feudalizm).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia