semiotyka
Encyklopedia PWN
znaki są rozumiane w ramach semiotyki jako składniki procesu tzw. semiosis, w ramach którego jakiś przedmiot x pełni funkcję znaku przedmiotu y dla osoby z. Ze względu na relatywną naturę znaków, semiotyka dzieli się na: syntaktykę (badającą stosunki między znakami ze względu na ich budowę), semantykę (zajmującą się stosunkami między znakami a przedmiotami oznaczanymi) i pragmatykę (analizującą stosunki między znakami a ich użytkownikami). Zagadnienia semiotyki rozważano w starożytności (Arystoteles, Chryzyp) i w średniowieczu (św. Augustyn); współczesną koncepcję semiotyki jako samodzielnej teorii wprowadził i rozpowszechnił Ch. Morris (1938). Teorie semiotyczne są formułowane m.in. na gruncie: logiki (semiotyka logiczna), lingwistyki (semiotyka lingwistyczna), psychologii (psychosemiotyka), socjologii (socjosemiotyka), kulturoznawstwa (semiotyka kultury); ze względu na podział znaków konwencjonalnych na znaki językowe i pozajęzykowe wyróżnia się: semiotykę znaków językowych (semiotyka języków sformalizowanych, semiotykę języków naturalnych) i semiotykę znaków pozajęzykowych (m.in.: semiotyka architektury, semiotyka muzyki, semiotyka teatru, semiotyka filmu).
