rycerskie zakony
 
Encyklopedia PWN
rycerskie zakony,
wspólnoty zakonne, w których główną rolę odgrywali bracia-rycerze, zakładane w okresie krucjat (niektóre także później) do walki z muzułmanami i poganami oraz ochrony miejsc świętych i opieki nad pielgrzymami;
w celu ochrony miejsc świętych i opieki nad pielgrzymami (krucjaty), oraz w Hiszpanii (rekonkwista); zakony rycerskie (joannici, templariusze, Calatrava, Krzyżacy) formalnie podlegały papieżowi; na czele zakonów rycerskich stali: wielki mistrz oraz dostojnicy; władzę ustawodawczą stanowiła kapituła generalna; członkowie zakonów rycerskich ślubowali m.in. ubóstwo, mimo to zakony rycerskie zgromadziły ogromne bogactwa, pomnażane przez operacje finansowe; na przełomie XIII i XIV w. miały wielkie wpływy polityczne, tworzyły też zakonne organizacje państwowe (np. państwo joannitów na Rodos i Malcie, krzyżackie w Prusach); duże znaczenie uzyskał zakon kawalerów mieczowych w Inflantach, stanowiący od 1237 inflancką gałąź zakonu krzyżackiego; niektóre zakony rycerskie (joannici, czyli kawalerowie maltańscy, Krzyżacy) przetrwały w formie elitarnych organizacji w Niemczech, Austrii i we Włoszech.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia