pospolite ruszenie
 
Encyklopedia PWN
pospolite ruszenie,
ludność kraju zdolna do noszenia broni, powoływana pod broń w czasie wojny;
w dawnej Polsce najstarsza forma organizacji siły zbrojnej; początkowo obejmowało ogół ludności, od XIII w. — określoną jej część (głównie rycerstwo-szlachtę); w XV–XVII w. pospolite ruszenie stopniowo traciło swoje bojowe znaczenie na rzecz zawodowego wojska zaciężnego. W okresie międzywojennym — jedna z kategorii obywateli podlegających obowiązkowi służby wojskowej (od 41. do 50. roku życia).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia