Pierwszy Korpus Polski
 
Encyklopedia PWN
Pierwszy Korpus Polski (PKP),
związek taktyczny PSZ na Zachodzie (w Wielkiej Brytanii), utworzony na mocy rozkazu Naczelnego Wodza W. Sikorskiego z dnia 28 IX 1940;
od IV 1943 pod nazwą I Korpus Pancerno-Motorowy; dowódcy: gen. M. Kukiel, gen. M. Boruta-Spiechowicz; VI 1941 liczył prawie 18 tysięcy żołnierzy; wielokrotnie reorganizowany, ze względu na brak żołnierzy nie zakończono jego formowania; IX 1941 z jego składu wydzielono Pierwszą Samodzielną Brygadę Spadochronową, od II 1942 formowano Pierwszą Dywizję Pancerną (VII 1944 odeszła na front); V 1945 w składzie korpusu były 4 dywizje piechoty i 16 samodzielna brygada pancerna; łącznie liczył prawie 30 tysięcy żołnierzy; po zakończeniu wojny część żołnierzy wróciła do kraju; pozostali od IX 1946 wstępowali do Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia