niszczyciel
 
Encyklopedia PWN
niszczyciel,
uniwersalny okręt bojowy o napędzie mech., wszechstronnie uzbrojony, nieopancerzony;
niszczyciele, rozwijające prędkość do 45 węzłów (ok. 83 km/h), są przeznaczone do zwalczania okrętów wszystkich klas i samolotów, eskortowania, rozpoznania, stawiania min; okręty tego rodzaju wprowadzono na przeł. XIX i XX w. w celu zwalczania torpedowców za pomocą artylerii (stąd dawna nazwa kontrtorpedowiec) i atakowania torpedami większych okrętów podczas walnych bitew i w wypadach; w czasie I wojny świat. uzbrojenie niszczyciela uzupełniono o bomby głębinowe, gdyż jednym z ich gł. zadań stało się zwalczanie okrętów podwodnych; podczas II wojny światowej szczególnie rozwinęło się uzbrojenie przeciwlotn. niszczycieli oraz wyposażenie elektron.; w tym czasie niszczyciele były najbardziej uniwersalnymi okrętami, stanowiły trzon grup eskortowych, służyły do ostrzeliwania celów na lądzie, wysadzały desanty w portach; od lat 60. XX w. niszczyciele są uzbrojone także w rakiety i wyposażone w śmigłowce bojowe; od przeł. XX i XXI w. uzbrojeniem i rozmiarami nie różnią się istotnie od okrętów klasyfikowanych jako krążowniki lub fregaty. Wyporność niszczycieli z I wojny świat. przekraczała 1000 t; podczas II wojny światowej wzrosła do ok. 2000 t; pod koniec XX w. wyporność niszczycieli rakietowych osiągnęła 9000 t.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia