medycyna niekonwencjonalna
 
Encyklopedia PWN
medycyna niekonwencjonalna, medycyna komplementarna, paramedycyna,
rozpoznawanie i „leczenie” chorób metodami opartymi na podstawach, które nie zostały lub też nie mogą być poddane dokładnej weryfikacji naukowej, lub co do których badania naukowe nie wykazały skuteczności;
wielu lekarzy uważa, że oddziaływania metod medycyny niekonwencjonalnej na pacjenta sprowadzają się do wpływu na jego psychikę i bezkrytyczne przyjęcie przez „leczonego” intencji stosującego praktyki, dlatego też używanie nazwy „medycyna” w odniesieniu do rozmaitych praktyk „uzdrawiających” jest nieuprawnione. Często wykorzystuje się efekt placebo, sugestię oraz fakt, że liczne dolegliwości są związane z zaburzeniami samopoczucia bez istotnych przyczyn natury organicznej, skutkiem czego mają tendencje do samowyleczenia, a chęć wyzdrowienia mobilizuje organizm do samodzielnego zwalczenia choroby. W skuteczność metod medycyny niekonwencjonalnej wierzy więcej kobiet niż mężczyzn; im wyższy stopień wykształcenia, tym mniej ma ona zwolenników. Głównym argumentem na rzecz medycyny niekonwencjonalnej jest opinia, że nie powoduje ona działań niepożądanych, jednak jej stosowanie, np. w chorobach nowotworowych, opóźnia znacznie rozpoczęcie właściwej kuracji.
Do najpopularniejszych metod medycyny niekonwencjonalnej należą: bioenergoterapia, działanie wynikające z przekonania, że każdy organizm jest źródłem pola bioenergetyczne; litoterapia, tj. uzdrawianie za pomocą kamieni szlachetnych; koloroterapia — lecznicze stosowanie światła jednobarwnego; aromatoterapia — leczenie zapachami; urynoterapia — stosowanie własnego moczu w celu wzmocnienia organizmu i oczyszczenia go z toksyn; biorezonans, metoda wykorzystująca oddziaływanie pól elektromagnetycznych; aurikuloterapia — nakłuwanie szczególnych miejsc w uchu, by uzdrawiać różne, odpowiadające miejscu nakłucia, części ciała; BSM (Biostymulacyjne Sprzężenie z Mózgiem) — przykładanie dłoni do okolic głowy nad ośrodkami kory mózgowej, które zawiadują chorymi częściami ciała; irydologia — rozpoznawanie chorób na podstawie wyglądu tęczówki oka i in. Często do medycyny niekonwencjonalnej zalicza się (lub wyodrębnia z niej) medycynę naturalną, nie będącą w wielu dziedzinach działalności w sprzeczności z medycyną profesjonalną i często przez nią stosowaną lub tolerowaną. Do medycyny naturalnej są zaliczane: ziołolecznictwo, leczenie produktami pszczelimi (apiterapia), powszechnie stosowane w leczeniu i rehabilitacji przyrodolecznictwo (hydroterapia, balneologia, klimatoterapia, światłolecznictwo, ciepłolecznictwo), masaże, gimnastyka, rytmy biologiczne, zdrowe żywienie, różne rodzaje diet, jak również homeopatia, akupunktura i akupresura.
Obecny renesans medycyny niekonwencjonalnej wynika w dużej mierze z postępującej dehumanizacji działalności medycznej, bezradności chorego i coraz większej komplikacji organizacji świadczeń zdrowotnych.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia