lubuska ziemia
 
Encyklopedia PWN
lubuska ziemia,
terytorium historyczne po obu stronach środkowej Odry, między Śląskiem a Pomorzem;
we wczesnym średniowieczu zapewne terytorium zachodniosłowiańskiego plemienia Lubuszan; w skład państwa polskiego weszła prawdopodobnie za Mieszka I; ośrodkiem administracyjnym był Lubusz (obecnie niemiecki Lebus), w którym 1124 Bolesław III Krzywousty założył biskupstwo (1391 przeniesione do Fürstenwalde, 1556 sekularyzowane). W okresie rozbicia dzielnicowego Polski połączona ze Śląskiem i czasowo z Wielkopolską, była terenem najazdów margrabiów miśnieńskich i łużyckich oraz arcybiskupów magdeburskich; 1249–52 wskutek walk między księstwami śląskimi utracona na rzecz Brandenburgii, która stworzyła z ziemi lubuskiej przyczółek do dalszej ekspansji na ziemie polskie (zdobyte tereny nazwano Nową Marchią); od XIII w. obszar kolonizacji niemieckiej; głównym miastem stał się Frankfurt (nad Odrą). Od 2. połowy XIX w. przybywali na ziemię lubuską z Wielkopolski polscy robotnicy folwarczni. W 1945 część ziemi lubuskiej na wschód od Odry wróciła do Polski; część zachodnia pozostała w granicach Niemiec; po II wojnie światowej ożywiono w Polsce nazwę ziemia lubuska, obejmując nią obszar znacznie szerszy niż w średniowieczu.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia