henoteizm
 
Encyklopedia PWN
henoteizm
[gr. heís, henós ‘jeden’, theós ‘bóg’],
forma politeizmu charakteryzująca się tym, że jedno z uznanych w danym systemie rel. bóstw staje się w określonych warunkach hist.-rel. wyłącznym adresatem czci;
termin użyty po raz pierwszy przez 1860 F.M. Müllera na określenie sytuacji rel. we wczesnym hinduizmie; typ wierzeń henoteistycznych występował w ograniczonym zakresie na staroż. Bliskim Wschodzie, m.in. w Mezopotamii, Egipcie, wśród plemion aramejskich oraz Żydów (bibl. pierwsze przykazanie Dekalogu), u których czysty monoteizm uformował się ostatecznie dopiero w okresie Deutero-Izajasza (VI w. p.n.e.).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia