ekologia człowieka

ekologia człowieka,

dziedzina interdyscyplinarna, z pogranicza ekologii i antropologii, badająca człowieka jako gatunek biologiczny w jego związkach ze środowiskiem oraz zależności wewnątrzgatunkowe i międzypopulacyjne.

Naturalne środowisko przyrodniczo-geograficzne spełniało od zarania ludzkości podobną funkcję w życiu człowieka, jak i innych gatunków organizmów, decydowało o jego bytowaniu, a zachodzące w nim zmiany (głównie klimatyczne) powodowały bądź migracje grup ludzkich lub ich wymieranie, bądź zmianę kierunku ostrej selekcji naturalnej, a zatem ewolucji człowieka (antropogeneza). W związku z rozwojem osiadłej gospodarki rolniczej (neolit) i zmianami naturalnych elementów środowiska w sztuczne (pola uprawne, osiedla, drogi) ulegało ono przekształceniu, a początkowo powolne tempo tych procesów — przyspieszeniu wraz z rosnącym przyrostem naturalnym ludności i postępem cywilizacyjnym. W ostatnim stuleciu gwałtowny rozwój przemysłu i komunikacji oraz urbanizacja, a w następstwie przekształcenie i zanieczyszczenie środowiska doprowadziły do wytworzenia środowisk sztucznych, w których zanika selekcja naturalna. Ekologia człowieka dąży do wyjaśnienia wpływu i skutków ich oddziaływania na biologiczny rozwój człowieka i ukazania właściwych kierunków planowania jego gospodarki.