cywilna obrona Polski
 
Encyklopedia PWN
cywilna obrona Polski 1939,
zorganizowany lub spontaniczny opór pol. oddziałów ochotniczych i ludności przeciwko grupom dywersyjnym oraz oddziałom regularnych sił zbrojnych (Wehrmachtu lub Armii Czerwonej), wkraczających do Polski IX 1939;
oddziały ochotnicze (z inspiracji władz wojsk. gł. na Śląsku, administracji, m.in. Cyw. Komisarza Obrony w Warszawie, lub spontanicznie) tworzone były przez: organizacje byłych powstańców śląskich, wielkopol., partie polit., działaczy społ., harcerzy, robotników; oddziały spełniały zadania porządkowo-ochronne i broniły (wspólnie z oddziałami WP lub samodzielnie) poszczególnych miejscowości, m.in. na Śląsku (Cywilna Obrona Śląska), Kłecka k. Gniezna (8–9 IX), Bydgoszczy (5 IX), Warszawy (Robotnicza Brygada Obrony Warszawy), Gdyni (ochotnicze oddziały w obronie Wybrzeża), Lwowa (kompanie „benzyniarzy lwowskich”), Dzisny (17 IX), Wilna (18–19 IX), Grodna (20–21 IX).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia