semita
Encyklopedia PWN
Semici, ludy semickie,
termin wywodzący się z językoznawstwa (języki semickie), niemający konotacji etnicznych, używany na określenie ludów zamieszkujących staroż. Bliski Wschód (Żydzi, Asyryjczycy, Babilończycy, Aramejczycy, Fenicjanie, Arabowie i in.), wprowadzony w XVIII w., obecnie w nauce zarzucony;
staroż. mieszkańcy południowej Mezopotamii,
staroż. lud zamieszkujący w IV–I tysiącl. p.n.e. południowo-zachodnie obszary dzisiejszego Iranu (Elam i Suzjana).
Mezopotamia, Międzyrzecze,
kraina geograficzna i historyczna na Bliskim Wschodzie, w dorzeczu Tygrysu i Eufratu, głównie w Iraku, Syrii i Iranie, częściowo w granicach Turcji i Kuwejtu;
prostytucja sakralna, prostytucja rytualna,
odbywanie stosunków seksualnych w celach kultowych na obszarze świętym (najczęściej w świątyni lub w jej pobliżu);
