przewodniki cieplne
Encyklopedia PWN
fiz. ciała dobrze przewodzące ciepło (przewodniki cieplne) lub prąd elektryczny (przewodniki elektryczne) w warunkach normalnych (temperatura 0°C, ciśnienie 1013,25 hPa).
nanoszenie — za pomocą niektórych technologii spawalniczych (spawanie), bądź przez rozpylanie w strumieniu sprężonego powietrza lub gazu ochronnego, warstwy metalu lub stopu (metalizowanie), związków niemetalicznych, materiałów ceramicznych lub tworzyw sztucznych na podłoże natryskiwanej części, przy czym nakładana warstwa nie jest przetopiona z podłożem, lecz połączona z nim adhezyjnie lub mechanicznie;
diatermia
początkowo metoda leczn. polegająca na nagrzewaniu ciała za pomocą fal elektromagnetycznych o częst. radiowych, obecnie termin określający także generatory tych fal (stosowane w medycynie od 1928).
[gr. diá ‘przez’, thérmē ‘gorąco’],
Joule 
, ur. 24 XII 1818, Salford (hrab. Lancashire), zm. 11 X 1889, Sale (hrab. Cheshire),
fizyk brytyjski.
[dżu:l]
James Prescott , ur. 24 XII 1818, Salford (hrab. Lancashire), zm. 11 X 1889, Sale (hrab. Cheshire),
analogie fiz. w opisie przewodnictwa cieplnego i przewodnictwa elektrycznego (wynikające stąd, że równanie przewodnictwa cieplnego opisuje również dyfuzję i rozchodzenie się kwazistacjonarnego pola elektromagnetycznego w przewodnikach).
