prawo

Encyklopedia PWN

prawo niemieckie, pocz. prawo Niemców,
termin powstały w początku XIII w. na Śląsku i Morawach (pierwszy zapis śląski 1221), oznaczający swobody i prawa przyznawane kolonistom przybywającym od końca XII w. z Rzeszy na wezwanie władców i wielkich właścicieli ziemskich.
zespół norm prawnych zawartych głównie w umowach międzynarodowych, które odnoszą się do zatrudnienia i stosunków pracy;
jeden z 2 zasadniczych działów prawa regulujący stosunki, w których występuje element władztwa publicznego, zwłaszcza stosunki związane z organizacją i funkcjonowaniem aparatu państw., a także stosunki między państwem a obywatelem (np.: prawo konstytucyjne, adm., finansowe, karne);
prawo starożytnego Rzymu, które rozwijało się od początków historii miasta do czasów Justyniana I Wielkiego.
prawo kanoniczne
[łac. canon ‘miara’, ‘reguła’],
obowiązujące w Kościołach zbiory ujętych w kanony norm postępowania; także nauka o tych normach.
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia