norma
Encyklopedia PWN
norma
filoz.:
[łac. norma ‘węgielnica (wyznaczająca kąt prosty)’, ‘linia postępowania’, ‘prawidło’],
norma
mat. uogólnienie pojęcia wartości bezwzględnej liczby rzeczywistej i długości wektora; n. w przestrzeni liniowej X nad ciałem liczb rzeczywistych (bądź zespolonych) nazywa się każdą funkcję ∥·∥ X → ℝ spełniającą następujące trzy warunki: (1) ∥ x∥ ≥ 0 dla każdego wektora x ∈ X, przy czym ∥ x∥ = 0 wtedy i tylko wtedy, gdy x = 0 (tzn. gdy x jest wektorem zerowym), (2) ∥ tx∥ = |t| · ∥ x∥ dla każdej liczby t i każdego wektora x ∈ X, (3) ∥ x + y∥ ≤ ∥ x∥ + ∥ y∥ dla wszystkich wektorów x, y ∈ X (nierówność trójkąta);
[łac.],
norma
techn. dokument przyjęty na zasadzie consensusu i zatwierdzony przez odpowiednią jednostkę organizacyjną, ustalający — do powszechnego i wielokrotnego stosowania — zasady, wytyczne lub charakterystyki odnoszące się do różnych rodzajów działalności lub ich wyników i zmierzający do uzyskania optymalnego stopnia uporządkowania w określonym zakresie.
[łac.],
powszechnie dostępna norma przyjęta przez Europejski Komitet Normalizacyjny (CEN), Europejski Komitet Normalizacyjny Elektrotechniki (CENELEC) lub (dopiero od 1997) Europejski Instytut Norm Telekomunikacyjnych (ETSI), a także norma telekomunikacyjna (oznaczana ETS) przyjęta przez ETSI (do 1997).
norma zatwierdzana przez Międzynarodową Organizację Normalizacyjną (norma ISO) i Międzynarodową Komisję Elektrotechniczną (norma IEC);
norma względnie obowiązująca, ius dispositivum,
norma prawna mająca zastosowanie, gdy jej adresaci nie uregulują wg swojej woli kwestii, której norma dotyczy.