miasta na prawie niemieckim
Encyklopedia PWN
zjawisko gospodarczo-społeczne XIII–XIV w., obejmujące swym zasięgiem Europę Środkowowschodnią (w Polsce od początku XIII w., najpierw na Śląsku i Pomorzu), polegające na organizowanym zazwyczaj przez wielką własność osadnictwie ludności na podstawie prawa osadniczego zwanego prawem niemieckim;
prawo niemieckie, pocz. prawo Niemców,
termin powstały w początku XIII w. na Śląsku i Morawach (pierwszy zapis śląski 1221), oznaczający swobody i prawa przyznawane kolonistom przybywającym od końca XII w. z Rzeszy na wezwanie władców i wielkich właścicieli ziemskich.
przemieszczenia ludności związane z przebiegiem działań wojennych, skutkami polityki ludnościowej państw okupacyjnych oraz decyzji mocarstw alianckich w sprawie powojennego ładu w Europie, podjętych na konferencji jałtańskiej i konferencji poczdamskiej, a także decyzjami władz polskich.
skupisko ludzkie, przeciwstawiane wsi, charakteryzujące się zagęszczoną zabudową, zróżnicowaną strukturą społeczną mieszkańców, utrzymujących się w większości z zajęć nierolniczych — handlu, rzemiosła, przemysłu i usług.
najbardziej rozpowszechniony w Polsce wariant prawa niemieckiego;
w dawnej Polsce odmiana prawa magdeburskiego;
