dorzecze

Encyklopedia PWN

hydrol. obszar odwadniany przez jeden system rzeczny składający się z rzeki gł. z dopływami;
część świata obejmująca 4/5 powierzchni Eurazji, największego kontynentu na kuli ziemskiej, na półkulach wschodniej (bez Półwyspu Czukockiego) i północnej (bez części Archipelagu Malajskiego);
największy kontynent na Ziemi;
hydrol. naturalny ciek powstały z połączenia potoków (strumieni, strug) lub wypływający z czoła lodowca, jeziora, źródła (wywierzyska), rzadziej z obszaru zabagnionego, zasilany powierzchniowo i podziemnie wodą z opadów spadłych w jego dorzeczu, mający ukształtowane koryto i płynący pod działaniem siły grawitacyjnej w łożysku i dolinie, wyżłobionych w wyniku działania jego siły erozyjnej.
część świata położona w całości na półkuli północnej, na pograniczu półkuli zachodniej i wschodniej, stanowi wraz z Azją kontynent zwany Eurazją.
Ren, niem. Rhein, fr. Rhin, hol. Rijn, celt. Renos, łac. Rhenus,
największa rzeka Europy Zachodniej, w Szwajcarii, Niemczech i Holandii, częściowo wyznacza granicę między Szwajcarią a Liechtensteinem, Austrią i Niemcami oraz między Francją a Niemcami;
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia