Akcent
Encyklopedia PWN
akcent
muz. wyróżnienie dźwięku lub współbrzmienia w przebiegu muz., gł. przez głośniejsze wykonanie (akcent dynamiczny, w notacji muz. zaznaczany np. sf, sfz, >), nadanie mu większej wartości rytmicznej, wydłużenie go (akcent rytmiczny) lub przez umieszczenie w wyższym rejestrze (akcent meliczny)
[łac. accentus ‘przyśpiew’],
akcent
językozn. ogólna cecha wymowy charakterystyczna dla danego osobnika — lub częściej dla grupy osób — która to cecha nie jest uważana za prawidłową lub reprezentatywną,
[łac. accentus ‘przyśpiew’],
akcent
językozn. wyróżnienie sylaby w wyrazie lub wyrazu w zdaniu za pomocą cechy prozodycznej (prozodia),
[łac. accentus ‘przyśpiew’],
pismo zał. 1980 w Lublinie
proklityki
językozn. wyrazy nie akcentowane, najczęściej jednosylabowe, łączące się w zestrój akcentowy z wyrazami następującymi;
[gr.],
cyrkumfleks
językozn. akcent samogłoski długiej o tonacji opadającej od tonu wyższego do niższego; znak nad literą oznaczający ten akcent, np. â.
[łac.],
